Η κλιματική αλλαγή ως θρησκεία

Ενοχή: Φταις εσύ

Κήρυγμα : Η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών μας και η φύση θα μας κάψει

Συγχωροχάρτι: Θα συγχωρεθείς αν πληρώσεις το τίμημα (ΕΤΜΕΑΡ στον λογαριασμό της ΔΕΗ για τις ΑΠΕ)

Μοναχοί: Αναχωρητές οικολόγοι που ζουν χωρίς ρεύμα

Παπάδες: Υπάλληλοι ΜΚΟ, στελέχη των πράσινων

Αρνητές της αλήθειας, πλανηθέντες ή όργανα του κακού: Κίτρινα γιλέκα, αντιδρώντες στα αιολικά

Οικουμενικότητα: Φόροι για τα κράτη που επιβάλλονται διεθνώς

Οικουμενικές σύνοδοι: Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος, Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα

Υποκριτές θεολόγοι με επιλεκτική στόχευση: Επιστήμονες που χρηματοδοτούνται αν βάλουν την κλιματική αλλαγή ως παράμετρο σε ερευνητικό πρόγραμμα. Ανέχονται την βιομηχανοποίηση των τελευταίων φυσικών περιοχών από τα αιολικά.

Θεομπαίχτες: Εταιρείες που παράγουν ενέργεια με λιγνίτη, πετρέλαιο ή φυσικό αέριο αλλά κατασκευάζουν και τεράστια αιολικά γιατί επιδοτούνται.

Υποκριτές πολιτικοί που εκμεταλλεύονται τους πιστούς: Για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή

Απόστολοι: Γκρέτα Τούνμπεργκ, Αλ Γκορ

Διευκρίνιση: Η κλιματική αλλαγή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Η επιτάχυνση της θέρμανσης λόγω ανθρωπογενούς συμβολής είναι μάλλον βέβαιη.  

Δημήτρης Γ. Μπούσμπουρας

Φωτογραφίες: η Γκρέτα Τούνμπεργκ σε διεθνείς δράσεις

ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά: «Ενάντια στη Θρησκεία»

«Η θρησκευτικότητα είναι, φυσική ανάγκη του ανθρώπου -ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης.
Ονομάζουμε φυσικές, ορμέμφυτες, ενστικτώδεις τις ανάγκες που δεν τις ελέγχει η λογική και η θέληση. Εμπεριέχονται, ως νομοτελειακές απαιτήσεις, στη λειτουργία της βιολογικής υπόστασης.
Η ψυχολογία συνοψίζει σε δύο τις ορμές που καθορίζουν, με χαρακτήρα αναγκαιότητας, την ψυχοσωματική βιοδομή του ανθρώπου: Μιλάει για ορμή αυτοσυντήρησης και για ορμή διαιώνισης. Η θρησκευτικότητα τεκμαίρεται ως έκφανση της ορμής για αυτοσυντήρηση. Ανήκει στα αντανακλαστικά που αναπτύσσει η ανθρώπινη φύση (στις αυτοματικές, ακούσιες ψυχοσωματικές αντιδράσεις) προκειμένου να συντηρηθεί στην επιβίωση.
Είναι η θρησκευτικότητα ανάλογη με την πείνα, τη δίψα, τον φόβο για την αρρώστια και την οδύνη, τον τρόμο μπροστά στον θάνατο. Γιατί; Μια πρώτη αιτιολόγηση, οπωσδήποτε σχηματική άλλα όχι αυθαίρετη, λέει: Ο άνθρωπος βλέπει να απειλούν την ύπαρξή του δυνάμεις ή παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει. Οι δικές του φυσικές δυνάμεις δεν αρκούν για να αποτρέψουν την αρρώστια, την οδύνη, τον θάνατο. Καταφεύγει γι’ αυτό σε επινοήματα που του προσφέρουν ελπίδα προστασίας, αυθυποβολή σιγουριάς: Λογαριάζει σαν υπερ-φυσικές τις αιτίες των απειλών που η δική του φύση αδυνατεί να ελέγξει, και επιπλέον τις προσωποποιεί. Δηλαδή τις εντάσσει στο πλέγμα των λογικών σχέσεων που ξέρει να τις χειρίζεται αποτελεσματικά. »

και η περιγραφή του βιβλίου που κάνει ο ίδιος ο Γιανναράς:

«Το βιβλίο προσπαθεί να ξεχωρίσει τη θρησκευτικότητα από τη μεταφυσική αναζήτηση. Η πρώτη είναι ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης, η δεύτερη είναι άθλημα ελευθερίας από αυτήν την αναγκαιότητα. Αυτός είναι ο λόγος που η θρησκεία έχει πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα, ενώ η μεταφυσική αναζήτηση χαρακτηρίζει πάντα τους λίγους. Όμως, κατά κανόνα, η μεταφυσική αναζήτηση είναι που παράγει πολιτισμό, όχι η θρησκεία, όπως δεν παράγει πολιτισμό και η οποιαδήποτε χρηστική επιστήμη. Η γλώσσα της αναζήτησης δεν είναι η γλώσσα της Τέχνης και των φιλοσοφικών προτάσεων. Ως καίρια ιστορική πτυχή του προβλήματος αναλύεται στο βιβλίο η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος»